Ασχολήθηκα με τη ζωγραφική από τα είκοσί μου χρόνια.
Αργότερα, περίπου στις αρχές του 1990, έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου τον πηλό, τον οποίο αντιλήφθηκα ως χρωματιστή ύλη, συνέχεια της ζωγραφικής μου.

Η τέχνη από τότε παραμένει συνειδητά πολύτιμη επιλογή μου. Μετά τις πολύχρονες σπουδές στη ζωγραφική και την κεραμική καθώς και τις επάλληλες επισκέψεις μου σε πολλά μεγάλα μουσεία της Ευρώπης και της Αμερικής, δημιούργησα το δικό μου εργαστήριο, το καταφύγιο της δράσης μου, στις Αφίδνες. Εκεί χρόνια τώρα δουλεύω κυρίως με την ύλη της πορσελάνης, σε υψηλή θερμοκρασία. Τα θέματά μου έχουν άμεση σχέση με τη φύση και το αξεπέραστο μεγαλείο της.
Ο πατέρας μου ήταν εκείνος που με δίδαξε τις ουσιαστικές αλήθειες της ζωής και της τέχνης. Ένας σπουδαίος άνθρωπος, ο οποίος στα έξι μου χρόνια απρόσμενα έφερε ένα πιάνο στο σπίτι και με οδήγησε στον κόσμο της μουσικής, εξάλλου ήταν μανιώδης με την τέχνη. Εκείνος μου πήρε τα πρώτα χρώματα, παρακινώντας με να σχεδιάσω και να ζωγραφίσω με όποιες δυνάμεις είχα. Ήταν μηχανολόγος περιελικτής και τον θεωρούσαν μοναδικό στο να λύνει δύσκολα μηχανολογικά προβλήματα. Ήταν παθιασμένος με την οικογένειά του, μα και τόσο αυστηρός στην κριτική του, που κάθε φορά που του έδειχνα κάτι που έφτιαχνα, μου έλεγε «ναι, εδώ πρέπει να γίνει καλύτερο…».

Γεννήθηκα επάνω στη θάλασσα του Μοσχάτου, σε μια ατελείωτη παραλία με άμμο, όπου υπήρχε το «Ακταίον», στο Νέο Φάληρο, οι Τζιτζιφιές του Τσιτσάνη, του Παπαϊωάννου, της Νίνου και της Μπέλλου. Όλες αυτές οι εικόνες ορίζουν το έργο μου και όταν το χέρι μου πάει να κάνει κάτι, πηγαίνει πάντα προς τα εκεί. Η δουλειά μου εδώ και τριάντα χρόνια είναι οι μνήμες και η αγάπη μου για τον κόσμο. Η ίδια η κεραμική, εξάλλου, έχει μνήμη και αυτήν της την αλήθεια κρατώ ιερή στη ζωή μου.
Θέλω θερμά να ευχαριστήσω όλους όσοι μου συμπαραστάθηκαν και με παρακίνησαν στο να πρωτοπαρουσιάσω τη δουλειά μου: το Μουσείο Μπενάκη και τη Διοικητική του Επιτροπή, τους Άγγελο Δεληβορριά, Γιώργη Μαγγίνη, Ειρήνη Γερουλάνου, Πολύνα Κοσμαδάκη, Δημήτρη Αρβανιτάκη, Νικολέττα Μέντη. Επίσης τους Τάκη Μαυρωτά, Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, Νίκο Ναυρίδη, Κατερίνα Αποστολίδου, Φώτη Λύκο, Κώστα Παπαδημητρίου, Θύμιο Πρεσβύτη, Θοδωρή Αναγνωστόπουλο, Μαρία Βαγιοπούλου, Βασίλη Τσώνη και στους αγγέλους της ζωής μου, τη Μελίνα και τη Μαριάννα.
Την έκθεση αφιερώνω στη μνήμη του συζύγου μου, Νίκου, που στήριζε σε όλη μας τη ζωή την κάθε μου προσπάθεια στο να μπορέσω να πλάσω με τον πηλό τα όνειρα και τις επιθυμίες μου.
Μαρίτσα Τραυλού